Los Angeles

We hadden twee dagen voor aankomst pas een host geregeld, maar waren heel blij met hem! We kwamen 's ochtends heel vroeg (5u) aan in LA en omdat de host had gezegd dat we hem moesten bellen, deden we dat maar... Hij was inderdaad wakker en we kregen het adres dat we aan de taxi-chauffeur doorgaven. Eenmaal aangekomen in Manhattan Beach, verwelkomde hij ons, kregen we de sleutel in ons hand geduwd, een bed aangewezen en de opdracht te gaan slapen. De host ging zelf weg om te werken en wij deden een tukje (van ruim 6uur). Toen we weer wakker werden zijn we een beetje rond gaan lopen, even op het strand gaan zitten, boodschappen gedaan en toen weer naar het appartement. Daar probeerden we de oven uit (cake bakken!) en die deed het, dus toen de host rond 18u terugkwam stond er een plak cake voor hem klaar :). 's Avonds nam ie ons mee uit eten in The Strandhouse (vonden wij Nederengels, maar dat was het blijkbaar niet), waar we heeerlijk gegeten hebben. Toen gingen we mijn ID thuis halen (zucht) en stappen. Echt dik stappen kan hier niet, want alles is dicht na 1:30. Vreemd he? Was niet herl erg, want we waren nog steeds best wel moe...
Volgende dagen waren heel relaxt. In het weekend was de host ook vrij dus toen nam ie ons op tour naar Hollywood, Beverly Hills, Broadway, Venice Beach, Mulholland Drive en nog wat andere bekende plekken. Wij vonden het anders dan verwacht: Hollywood is superklein en de huizen in Beverly Hills staan dicht op elkaar. De winkelstraat van BH ziet er een stuk minder sjiek uit dan bijv. Parijs of Milaan, al kost de kleding die ze verkopen waarschijnlijk het dubbele. 's Avonds gingen we weer uit eten en stappen en ontmoetten we nog een duizendtal vrienden/vriendinnen, allemaal even overdreven blij :)
De tweede helft van ons verblijf hadden we een reisje naar Las Vegas geboekt, dus toen gingen we met onze kleine rugtas drie dagen weg. We moesten om 4u opstaan om de shuttle naar het vliegveld te pakken en daarna een shuttle naar de plek waar de bus vertrok, in Chinatown. Dat hebben we geweten... Samen met 60 Chinezen zaten we in een Chinese bus met een Chinese gids en een Chinese chauffeur. Nu is dat op zich geen probleem, ware het niet dat Chinese toeristen de meest irritante, ongeduldige reispartners zijn die er bestaan. Ruim 10min voordat de bus daadwerkelijk ergens stopt, staat de hele zooi al, op elkaar gepropt, te wachten in het gangpad. Ze willen om het uur een plaspauze en gaan dan met z'n 400en (er waren slechts zes andere bussen) naar de wc, waar ze in je nek staan te hijgen en je letterlijk een hokje in duwen. Was dus een aangename reis. De gids vertelde heel veel in het Chinees en een stuk minder in het Engels, maar voor ons genoeg. In Vegas deden we een rondje hotels, waar Deb en ik voor ons gevoel doorheen renden, maar de 60 Chinezen zaten al 10min in de bus toen wij aankwamen. Hoe kun je nu vier hotels (oa het beroemde en lelijke MGM) van binnen bekijken in 30min? Enigeweg, 's avonds deden we ook nog een night tour Las Vegas, ging op dezelfde manier: wij haasten, Chinezen toch sneller of juist andersom: wij allang uitgekeken en de Chinezen maar blijven plakken. Het Bellagio had trouwens een Hoands thema en was uitgedost in tulpen, klompen en molens, allemaal overdreven romantisch (en megadruk, voor je rust hoef je niet naar Vegas).
We checkten in in het hotel, Stratosphere, en sliepen tot de volgende ochtend 4u, want toen moesten we de bus in voor onze Grand Canyon tour. Onderweg nog een x of 6 gestopt voor plaspauzes, maar toen waren we er dan eindelijk. Wij hadden een helicoptertour geboekt, dus we werden gewogen (we waren de lichtste in de helicopter) en kregen een sticker op ons borst. Toen moesten we heel lang wachten voordat we door een shuttlebusje opgehaald werden om vervolgens nog geen minuut later bij de helicopter te worden afgezet (?). De rit was heel mooi en leuk om eens mee te maken, al vraag ik me wel af waarom ze die raampjes nou nooit schoonmaken. Zit je eindelijk in een heli, zijn al je foto's vlekkerig. Na een kwartiertje werden we op de bodem afgezet, waar we moesten wachten (lees: laaannng wachten) op een bootje waarmee we een stukje de Colorado River opgingen. Na een kwartier gingen we weer aan land en terug de heli in. Eenmaal terug bij het kantoor namen we een grotere shuttle naar de eerste stop, Eagle's Point. Daar deden we de skywalk, belachelijke geldverspilling. Je mocht geen camera mee omdat in 2007 er op de eerste dag 40 camera's naar beneden waren gedonderd. Maar gelukkig kon je wel een foto laten maken, kostte maar 30$ per foto. Dus we liepen snel weer terug naar de shuttle, op naar het tweede punt, waar we weer verrot lang moesten wachten, ditmaal op de lunch. Lunch op, toen rennend naar een stenen puntje, rennend weer naar de bus en toen was de Chinese gids al in paniek dat we zo laat waren. We hadden geen tijd meer om naar souvenirs te kijken, want de bus vertrok. Op de terugweg stopten we bij de Hoover dam, waar wij natuurlijk wéér de laatsten waren die de bus instapten, terwijl we maar een paar foto's hadden gemaakt en toen meteen weer terug waren gegaan. Ook stopten we bij een Outlet, waar we beiden een hele mooie broek en schoenen hebben gekocht en we in de regen op onze nieuwe schoenen naar de bus moesten rennen.
Terug in LA de volgende dag werden we opgehaald door onze host, die weer erg blij was om ons te zien. Hij en Debbie zijn gaan salsa dansen en naar een supersjiek feestje geweest, ik bleef thuis om hosts voor de volgende bestemming Miami te regelen. De volgende dag was de dag van het grote afscheid. Acht dagen bij dezelfde host is uitzonderlijk voor ons en 't was heel erg gezellig. Hij pinkte bijna een traantje weg op het vliegveld en hopelijk zien we elkaar nog eens :)
Wij stappen dat vreselijke American Airlines vliegtuig weer in, dit keer naar Miami...!