Fiji

Toen we aankwamen in Fiji werden we opgehaald door host Miji en twee vrienden en toen we in het huis aankwamen voelden we ons ietwat opgelaten, want er zaten bijna 10 mannen te wachten met kava (plaatselijke drank). Dus we kregen gelijk kava opgediend. Dat gaat zo: een grote bowl in het midden met een grijs drankje (alcoholvrij trouwens, maar het verdoofd wel je tong en lippen en schijnt voor de mannen nogal benificious te zijn qua ehm... hardheid. Als je begrijpt wat ik bedoel...). Ze schenken met twee halve kokosnoten, 1 helft vol met kava, dan zeg je bula (=welkom/proost/dankje/doei/goeie reis/hallo/nog tig andere dingen) en at je het (voor oma: 'atten' is in 1x wegdrinken). Dan wordt de kokosnoot weer gevuld en gaat ie door naar degene naast je. Dat gaat zo een bowl of vier vol. Dan is iedereen slaperig (het verdooft immers). Gelukkig werd er voortdurend muziek gemaakt met een gitaar en ukulele waar een snaar van gebroken was, en gezongen in het Fiji. Na de kava was er bier, veel bier, en bounty rum-cola (heftig). Toen nog naar de nachtclub (Suriname-stijl nachtclub, voor de mensen die in Suriname zijn geweest) en toen was iedereen knettertjelam en was mijn bed bezet door de host en ben ik met een andere jongen maar buiten op een matrasje gaan liggen. Dat viel de volgende ochtend in het verkeerde keelgat bij de klaarblijkelijke Ierse eigenaresse van het huis, die zei dat ze eigenlijk helemaal geen buitenlanders mocht hebben in haar huis (?). Nou goed, gepraat en het was goed. De volgende dag was iedereen nog steeds lam of met een kater. En dus gingen ze door met drinken... Dat ging zo twee dagen door en toen gingen we met de boot en met twee van de jongens naar een ander eiland, Mana. Daar was 't allemaal een stuk relaxter en zagen we de ware aard van beide jongens: niet meer lam, maar ze deden hun best goede vuurdansers te zijn. Waren ze niet, maar dat terzijde. Het hostel was mini (23 gasten) en na een paar dagen kenden we dus iedereen. Op 't eiland zelf was letterlijk niks te doen, behalve sieraden maken van kokosnoot, een mandje vlechten, zonnen, zwemmen, rondje over het eiland lopen. Na 6 dagen zouden we er weer weggaan, naar het vliegveld terug, maar dat viel letterlijk in het water toen er plotseling een cycloon over het eiland raasde. Oeps.

Opeens was er geen internet meer, geen zon en af en toe geen water omdat de pomp kapot was. De vluchten op het mainland (Suva) waren geannuleerd en er ging geen bootje meer van Mana naar Suva. Wat konden we doen? Niks. Dus we vermaakten onszelf binnen, met kaartspelletjes (Uno!), tekenspelletjes, een crossdressingshow (ver-schrik-ke-lijk, al waren twee Londense meisjes erg treffend gekleed, met een t-shirt als stijve in hun broek, monobrauw en een snorretje) en diepe en minder diepe gesprekken. We kenden elkaar inmiddels door en door en we hadden goede vrienden gemaakt met een Argentijn, een Francaise, twee Tsjechen, een Zwitsers stel, een Fransoos, twee Noorse meiden en nog wat mensen. Vooral de Argentijn was erg grappig, die had 'per ongeluk' anderhalve week teveel geboekt op het eiland en verveelde zich dus al een week te pletter. Die verveling zorgde ervoor dat ie enorm creatief werd met orale uitingen op vreemde tijdstippen. Zitten we met z'n allen aan tafel, allemaal met de arm onder de kin een beetje ver weg te staren, schreeuwt ie ineens "OooooooooaaaaaaaahHHHHhh!!!", waarna ie zijn arm gewoon weer terugstopt onder z'n kin. Niemand die op of om kijkt, zo gaat dat dan.

Na een paar dagen kwam er nog een cycloon, waarna er ineens weer grote boten gingen. Helaas kregen de mensen van de dure hotels voorrang op de boot, dus mochten wij als backpackers nog steeds niet mee. Inmiddels hadden we onze vlucht naar Hawaii al drie dagen gemist en zouden we bijna onze vlucht van Hawaii naar LA ook missen, toen we opeens meemochten op de grote boot. Dus snel spullen gepakt en na 5 (!) dagen vertraging namen we als familie afscheid van de staff en de overgebleven gasten van Mana. Op Suva bleek de situatie inderdaad een stuk ernstiger, er waren hoge overstromingen geweest (tot 10m hoogte!) en grote stukken weg waren weggestroomd/kapot. In de hekken rondom gebouwen hing tot vier meter hoog gras en stukken kleding. Aangekomen op het vliegveld was het weer flink aan het hozen en moesten we enorm ons best doen om een vlucht te regelen, maar gelukkig konden we ineens mee op een vlucht van diezelfde avond, 23:59. Prima! Wel moesten we 4u vantevoren al in de rij gaan staan, want mensen schenen te vechten om tickets. Dus dat deden we en we stonden al om 20u in de rij, samen met het Zwitserse stel, want ook zij waren op weg naar Hawaii. Toen we om 21u konden inchecken waren we dan ook al snel aan de beurt. De douane ging ook soepel en toen hadden we nog 4u om te besteden in de Duty Free-zone. Zucht. Tegen twaalven mochten we boarden en waren we inmiddels kapot moe, maar oke. We gingen op weg naar Hawaii, waar we wel anderhalve dag zouden kunnen besteden. Eindelijk weg uit Fiji, maar toch mis ik het!