Taiwan

Allereerst: blijf berichtjes schrijven! We lezen ze allemaal, echt waar :)!!

Toen we voor de tweede keer in Taiwan aankwamen, was het nog even koud helaas. We kwamen erg laat aan, dus we informeerden onze host vast dat we rond 23u zouden landen, prima zei hij. We werden heel handig per telefoon door het vliegveld en het busstation geleid ("Ok, we give the phone to the clerk", ... ... tuut tuut, telefoon opgehangen en kaartje ligt voor onze neus. Heel handig zo'n vertaler op afstand. We hadden nog even het probleem dat we inmiddels US dollars uit Palau en Taiwan dollars doormekaar in de portemonnee hadden zitten en we dus net niet genoeg hadden voor de kaartjes. Debbie snel pinnen, maar ging helemaal niet snel, dus we hadden nog een paar minuten en anders zouden we een uur moeten wachten. Gelukkig was Debbie net op tijd terug en we renden de bus in.

Halverwege de rit, zo'n 30min later, kom ik erachter dat mijn meterlange, houten wanddecoratie uit Palau nog bij de balie van de bus moet staan... Neee!!! Ik ging naar de buschauffeur om het telefoonnummer van de balie te vragen, maar hij sprak geen Engels. Dan maar at random passagiers aanspreken en bij de derde was het raak. Ze zou het nummer voor me opzoeken op d'r iPhone. Toen riep de buschauffeur iets om en ze vertaalde het voor me: "The driver says you forgot something at the airport". Zucht. Nu wist de hele bus dus dat ik iets was vergeten... Ik kreeg een nummer dat ik moest bellen en ik kreeg iemand aan de lijn die zei dat ik op de eindbestemming van de bus moest wachten op de volgende bus. Ook zijn Engels was niet toereikend om me uit te leggen hoe lang dat zou gaan duren, maar oke, eenmaal op de eindbestemming wachtten we op de volgende bus die mijn souvenir mee zou brengen (hulde aan de eerlijke Taiwanners). We werden gesommeerd buiten te zitten. Bijna een uur later, en bevroren, zaten we nog steeds op het stoepje voor de bushalte. Daar kwam dan eindelijk de bus en kon ik mijn geliefde souvenir in de armen sluiten.

We gingen per taxi naar onze eerste host, die gelukkig nog wakker was. De volgende dag werden we door zijn vriendin naar het metrostation gebracht, waar ik nog even een paniekmomentje had, omdat ik tijdens een wanhopige zoektocht naar zakdoekjes mijn pinpas kwijt was geraakt. Ruim een kwartier later lag ie gelukkig nog precies op de plek waar ik naar zakdoekjes had gezocht, leve de eerlijke Taiwanner opnieuw! We bezochten diverse plekken in Taipei: Taipei 101 (een erg hoog gebouw, bagger uitzicht omdat een of andere zeikstraal witte stickers op de ruiten heeft geplakt), de Longshan Tempel (enorm druk), de Longshan Mall (waar we onverhoopt in een karaokesessie terecht kwamen. De bejaarde aanwezigen wilden graag dat we ook een liedje zongen, maar de Engelse titels in het liedjesboek beloofden weinig goeds, dus we hebben vriendelijk bedankt...) en het Shang-kai Shek Memorial, waar we de wisseling van de wacht bijwoonden. Indrukwekkend om te zien hoe synchroon zoiets kan gaan terwijl je geen muziek hoort :) doen ze beter dan de meeste synchroonzwemsters. De volgende dag zijn we naar de Lin Mansion geweest, prachtig gebouw en even zo mooie tuinen en 's avonds zijn we samen met de host naar de night market geweest, waar we allerlei typische Taiwanese dingen geproefd hebben. Zo ook bloody rice cake, bestaande uit varkensbloed, rijst en gelatine. Ze houden nogal van gelatine hier. En van tofu en koriander. Dus alles wat je eet bestaat sowieso uit deze dingen: koekjes, cake, noodlesoep, ijs, etc. Echt vies.

De volgende dag reisden we af naar Jhongli, waar we een Engelse les over Nederland hebben gegeven aan twee zeer verlegen pubers. De volgende dag was de school dicht en zijn we met ons Australisch huisgenootje door het dorpje gaan wandelen. We kochten een DVD omdat we toen nog dachten dat de DVD-speler in het huis werkte en we kochten een trui voor in Japan (we hebben er nu al veel profijt van gehad). De volgende dag gingen we noodlesoep eten met de host (de ingredienten kun je raden) waarna we werden afgezet bij het voormalig huis van Shang-kai Shek. Is inderdaad een huis.

De dag daarna gingen we terug naar Taipei, ditmaal naar de familie van onze Taiwanese tante. De volgende dag werden wij opgehaald bij een metrostation door twee vrienden van vrienden van vrienden van Eva, om naar Pingshi te gaan, waar het jaarlijkse Lantern Festival plaatsvond. We namen er foto's op de treinrails (dat deed iedereen, dus was vast belangrijk), schreven onze wensen op een lantaarn (geld! een baan! een vent!) en wuifden hem vaarwel in de lucht. Later zagen we hoe 1000 lantaarns min of meer tegelijk de lucht in gingen (en er zo'n 500 al brandend weer terugkeerden...).

Daarna was het alweer tijd om te gaan en de volgende middag reisden we af naar Kaohsiung, in het Zuiden, waar we onze vierde host ontmoetten. Met hem gingen we de eerste avond ook naar een night market, waar we roze guava kochten, omdat hij dat ook nog nooit gegeten had (was niet bijster lekker, maar binnen te houden). De dag daarna gingen Debbie en ik samen naar de Lotus Pond, waar diverse tempels omheen staan, waarvan we er een stuk of vijf bezocht hebben, o.a. de Draak&Tijgerpagode's. Je loopt naar binnen door de bek van de draak en komt via de konten van beide beesten weer naar buiten door de bek van de tijger. En dat brengt dan geluk, konden we wel gebruiken, dachten we zo. Na de Lotus Pond zijn we gaan shoppen voor sjaals voor in Japan. Tot nu toe hebben we er al erg veel profijt van gehad :)

's Avonds zijn we met onze host door de stad gaan wandelen en toen we het te koud kregen zijn we beland in een pub vlakbij zijn huis. Het was erg gezellig en zowel de baas van de pub, een Canadese middertiger, als een van de serveersters kwamen bij ons aan tafel zitten. Ze wilden ons graag rondleiden de volgende dag en zo gezegd zo gedaan.

De volgende dag werden we per scooter door Kaohsiung geleid en bezochten we Monkey Mountain (zwaaaare klim, 45min alleen maar traplopen en het vervelende was dat de tekkel van de Canadees het beter volhield dan ik...), zagen we de Love River en bezochten we het Brits Consulaat, wat een prachtig uitzicht over de stad opleverde. 's Avonds zijn we samen met onze host gaan eten in de pub, waar we een bak gebakken sweet potatoe gratis kregen. Vinden we helaas niet heel erg lekker, dus bleef grotendeels staan...

De volgende dag was het alweer tijd om terug te gaan en zijn we via Tainan teruggereisd naar Taipei. In Tainan bezochten we Fort Zeelandia, een Hollands fort, waar we ipv de berekende twee uur ruim vier uur besteed hebben, wisten wij veel dat de bus maar 1x per uur kwam... Debbie was ruim anderhalf uur eerder in Taipei dan ik, omdat ik met mijn stomme hoofd de verkeerde trein had gepakt. Ook duurde het daarna nog bijna een half uur voordat we elkaar -zonder telefoon- op het treinstation weer gevonden hadden. We kwamen dus weer lekker laat aan bij de familie van Eva...

De familie van Eva nam ons de volgende dag mee naar een hot spring, ruikt ietwat naar zwavel en is bloedheet. Debbie's hoofd had snel de kleur van een rijpe tomaat en ik snakte na tien minuten naar het ijskoude bad naast de hot spring. Na dit bezoekje (en met zwarte sieraden, zilver kan blijkbaar niet tegen sulfiet, waren ze even vergeten te vertellen...) reden we per scooter weer verder naar een straatje waar bomen met de sakurabloem vol in bloei stonden, bijzonder omdat deze bloem slechts twee weken per jaar bloeit. Dus we hadden geluk. Daarna zijn we naar een fort gegaan, gebouwd door de Spanjaarden (?), waar we als echte Taiwanezen enorm snel doorheen gingen. Taiwanezen zijn sowieso vreemde museumgangers, ze sjezen overal doorheen, stoppen nergens om de informatie te lezen, maken een foto en lopen weer door, waardoor ook wij ons ietwat gehaast voelden. Aan het eind van de middag zijn we door een Old Street gelopen (veelal smalle straatjes met een hele zooi winkeltjes ernaast), waar we tot onze vreugde opnieuw heeerlijke Taiwanese dingetjes te snoepen kregen: gelatine met noodles, gelatine met red bean, wraps met ijs en koriander, etc. Wat een geluk -zucht-!

De volgende dag werden we meegenomen naar een dorpje vlakbij Keelung, waar het Goudmuseum gevestigd was. We liepen daar door een oude, gerestaureerde, mijngang waar poppen het echte leven van toen uitbeelden. 's Avonds zijn we nog naar een nightmarket gegaan, waar we -je raad het al- noodlesoep met gelatine te eten kregen. Debbie kreeg de beef soup, maar die had ik van tevoren al afgewezen omdat er varkensdarmen inzaten. Zelf kreeg ik de fish soup, ik weet niet wat ze met die mosselen doen, maar ze maken er gelatine van. Wel knap op zich.

De 13e was het alweer vroeg tijd (05:00) om naar het vliegveld te gaan, waar mijn eerdergenoemde Palau souvenir ineens niet meer met de handbagage mee mocht en ingepakt in een geplette doos als incheckbagage mee moest. Wel met een fragile-sticker erop, dus hopelijk helpt dat. Inmiddels zijn we in Tokyo, dat bewaren we voor de volgende keer ;)