Nieuw-Zeeland deel 1

Dag allemaal!

Nieuw-Zeeland is compleet anders dan Japan, in allerlei opzichten. We begonnen in Auckland, waar we de dag van aankomst meteen richting hostel gingen om daar in vier uur (!) de rest van onze trip uit te vogelen. Goedkoopste optie bleek een combinatie van twee buspassen: een waar je '25 uur reizen' koopt en een waar je '5 trips' mee koopt. Maw: voor de lange afstanden gebruik je een trip, de korte trek je van de urenpas af. Alles bijmekaar kostte 't toch nog wel bijna 500 euro... Toch goedkoper dan een auto huren (1200+benzine), een auto kopen (1000+benzine-watjevoordeautoterugkrijgt en is meer gedoe met kopen/verkopen), liften (kom je waar je zijn wil?), etc.

De volgende dag, 25 februari als ik het goed heb, gingen we met de bus naar Waitomo, waar we een gloeiwormgrot bezocht hebben (grappig, net een heel dichtbije sterrenhemel) en een limestonegrot (lime stone is zo ongeveer HET materiaal van Nieuw-Zeeland, vind je blijkbaar overal in de grond). Na anderhalf uur in Waitomo reisden we verder naar Rotorua, bekend om de zwavelgeur. Wij vonden persoonlijk de zwavelgeur (rotte eieren) best meevallen, we merkten eigenlijk pas dat het er stonk toen we in het volgende dorp waren. In Rotorua zijn we door een park gelopen waar, zomaar ineens vanuit het niks, een paar bubbelende modderpoelen zijn. Die stinken overigens wel... HEEL ERG. Enigeweg, het park was groot en het was zonnig dus wij blij. Na het park liepen we verder langs het water (zowat elk dorp ligt aan zee hier), richting een ander gedeelte van het dorp, waar het 'sulfer point' was. Wat je dan ziet is het volgende: je mag over een houten vlonder lopen, maar je mag er niet af, want de wit/rode rotsbodem die je ziet is helemaal geen rotsbodem, maar een laagje rots bovenop kokende aardgassen. Dus als je daarop zou lopen, KAN het zo zijn dat je er ineens doorheen zakt en 200 graden kokende aarde je doet verdwijnen. Het was mooi om te zien, maar wel een beetje een gek idee. We gingen terug naar het hostel, Cactus Jack, waar we vervolgens werden opgehaald om naar een Maori-dorp te gaan. Daar werden we op traditionele manier verwelkomd (tong uitsteken, ogen groot), waarna we diverse inkijkjes kregen in het traditionele Maori-leven. Deze Maori waren wel eerlijk en gaven toe dat ze tegenwoordig niet zo erg veel 'hangi' meer eten (eten gekookt in de grond), maar gewoon naar de snackbar gaan (en dat is te zien, hun lijven waren prima vergelijkbaar met dat van de gemiddelde Amerikaan). Wel erg leuk en we kregen haka-les, poi-les en een dans-/zangvoorstelling. We eindigden met een heerlijk hangi-maal, waar Debbie en ik ons helemaal de tering hebben lopen vreten :-) hadden er toch voor betaald he!!

De volgende dag reisden we verder naar Taupo, waar we de dag daarna heel vroeg begonnen aan de Tongariro Crossing, een gedeelte van een track (even uitleggen: er zijn vier gradaties wandelingen, een path, een walk, een hike en een trail. Een meerdaagse trail is een track en als ie dan nog zwaarder is, is het een tramp). De route loopt van beneden, via een steil 'pad' omhoog, tot de top van een vulkaan en dan aan de andere kant weer naar beneden. Het eerste deel, 1,5 uur, bestond uit drie delen. Deel 1 was gewoon lopen eigenlijk, makkie!! Deel 2 was 'the devil's staircase', nou dan weet je genoeg. Gatverdarrie dat was echt niet leuk, honderdduizend traptredes, blij dat ik niet bovenop de vulkaan werk ofzo. Deel 3 was bijna klimmen, tussen de rotsen. Omdat deel 2 voor deel 3 komt, is deel 3 helemaaaaal niet meer te doen. Om de drie stappen stilstaan, je benen laten rusten, wat een verzuring zeg... Maar dan ben je ongeveer op de top, erg indrukwekkend! Vanaf de top naar beneden dachten we, dat kan nooit moeilijk zijn. Wel dus! Het begon te sneeuwen, te hagelen, te regenen, het mulle zand waardoor we naar beneden moesten maakte dat we gleden ipv liepen, mensen die ons overeind wilden helpen gingen ook op hun muil. Toen regen, nog meer rotsen, weer omhoog (kak!), weer naar beneden (ole!), weer omhoog (neee!), weer naar beneden. Toen regen, mist, regen, mist. En toen nog maar 4,5 uur zigzaggend naar beneden. Fijn dat ze dat pad maken, maar jezelf 4,5 uur tegenhouden om niet naar beneden te rollen ipv lopen is heel zwaar. Vooral voor kont&knieen. Die hadden dan ook een paar dagen (5!) nodig om te herstellen. Na 6 uur afzien kwamen we bij de 'finish'. Yeeh! Nat, koud, verkrampt, spierpijn, verzuurd, honger, dorst, plassen, toch niet, etc. Toch trots :)

Toen douchen in het hostel, warme kleren aan en hop, in de bus naar Wellington. 's Ochtends vroeg kwamen we in Wellington aan, is de hoofdstad, maar kleiner dan Harskamp. Ja mensen, Harskamp is groter. We belden onze host, maar de host was een beetje raar. Hij had een 1-persoons bed over, het bovenste bed van een hoogslaper. En daar zouden we best met z'n tweeen in kunnen, toch? Nou, daag, maar na 3,5 maand vinden Debbie en ik mekaar overdag al soms niet meer aardig, laat staan 's nachts in hetzelfde eenpersoonsbed. Niet dus. Dus we reserveerden 2 bedden op een dormitory. We kwamen op een leuke kamer, waar we vrienden hebben gemaakt met een gangsterrapper uit Colorado (? geloof ik?). De eerste dag in Wellington was een voorproefje van de tweede, behalve dat we naar Te Papa gingen, beetje gemixt museum, maar wel leuk. Host niet zo heel leuk, dus tweede dag hebben we de eerste dag over gedaan maar dan zonder hem :) Dat is: met de cable-car uit 1902 naar boven, uitzicht bekijken, via de Botanische Tuinen naar de Herb Gardens (waar kruiden geplant zijn, medicinale, geurende en inheemse kruiden en kruiden voor het koken) om vervolgens te eindigen in de Rose Garden. Ietwat leeg voor een zomer, maar toch wel mooie rozen gevonden. Kneiterduur taartje gegeten en toen via een historische begraafplaats naar de parlementsgebouwen gelopen. Grootste houten gebouw ter wereld, maar volgens ons kon ie nooit van hout zijn: zag er niet zo uit en veel te groot :P

We wilden de volgende dag weg uit Wellington, toch verder geen kont te doen, maar vanwege de vreemde regel dat een boeking voor de ferry minstens 26 uur vantevoren gedaan moet worden, moesten een dag bijboeken. Die dag maar besteed aan niks. Toch kutweer. Oja we gingen 's avonds met onze gangster uit da hood naar een zangvoorstellinkje, heel knap gezongen (soort Aretha Franklin-achtige muziek, maar gezonden door een blond knulletje), waarna we iedereen meesleepten naar een gratis comedyshow. Bleek een groot succes :) Toen nog even een kroegje ingedoken ('Havana', geen Cubano te bekennen), waar de gangster samen met een Nederlander die geen Nederlands meer kon gingen beatboxen/rappen/mondharmonicaen. Toen een frietje gehaald en naar bed.. Volgende dag: geen ferry, sorry jongens, is gecanceld! Ka-hak! Nu hadden we echt alles gezien in Wellington. Dus lekker niks gedaan, behalve dagboek schrijven en hangen. Dag daarna: eindelijk pleite!

Toen kwamen we aan in Picton, na een ver-schrik-ke-lij-ke tocht op de ferry. Golven niet erg, maar dit was niet leuk dus allebei kotsmisselijk. Bij aankomst in Picton hadden we 2,5 uur vertraging, dus we moesten 5 uur wachten op de volgende bus. Dat deden we en toen kwamen we 's avonds aan in Blenheim, bij onze host. De host bleek een soort appartementencomplexje te verhuren en dus hadden we een eigen kamer. In het complexje woonden nog 2 mensen, een Chileen en een Kiwi. Volgende dag gingen we, nog voor het ontbijt, op weg naar de wine trail, oftewel, we bezochten +- 10 wijnmakers, waar we elk toch minstens 5 wijntjes proefden. Allemachtig, zonder ontbijt valt dat best zwaar. We zijn er de hele middag mee bezig geweest, dus eenmaal thuis waren we katjelam. Gelukkig was het wel een superzonnige dag :) 's Avonds gingen we bij onze host eten, en nog meer drinken :s, en toen slapen. Volgende dag met een kater weer in de bus... Ditmaal naar Christchurch.

'Chch' zoals ze het noemen, is een zootje. Alleen maar construction works, heel erg troosteloos. We wilden naar een kerk, maar die was afgezet. Het Canterbury museum was wel erg mooi en het stuk over de aardbevingen (3 in de afgelopen 1,5 jaar!!) heel indrukwekkend. Maar de rest van Chch is echt dood. Er is een nieuw winkelcentrum opgezet, bestaat totaal uit zeecontainers, maar is dus heel klein en voor ons niet interessant. Tsja. Volgende dag met de bus naar Oamaru.

In Oamaru hebben we bij aankomst een beetje rondgelopen, de 'Dutch Bakery' bezocht (heeft niks met Holland te maken, behalve dat de bakker een NL-er is) en door Harbour Street gelopen, erg mooi straatje met allerlei handwerkers. 's Avonds gingen we, met onze host (boer Jason), naar de Penguin Colony. We hebben er een stuk of 30 pinguins aan land zien komen, hele kleintjes, wel grappig om te zien. Toen gingen we naar de boerderij, waar we gingen overnachten. De volgende ochtend deed ik het gordijn open en stonden alle koetjes om ons heen :) :) :) hihi. Probeerde ze te aaien maar die beesten zijn echt schijtluizen gewoon. Niks koeknuffelen. We gingen met Jason op pad, naar de Mouraki Boulders, een partij bijna perfect ronde stenen op een strand. Gevormd door de natuur, dus wel apart. Daarna gingen we pizza eten bij Filadelfio's (ja, was lekker, maar ook duur), waarna voor ons het Oamaru-avontuur er alweer opzat. Met de bus naar Dunedin...

Dunedin, ja daar zijn we nu, we slapen bij een Chileen en een Nederlandse. Dunedin is een echte studentenstad, overal vago's met geschminkte gezichten die weer een jaarclubfeestje hebben gehad en met de driedubbele kater naar huis toe slenteren. De studentenhuizen hebben wel een wat ander karakter: hadden prachtige panden kunnen zijn, maar totaal verloederd. Echt zonde! Gisteravond salsa gedanst (Debbie blij, ik ook m'n best gedaan). Vandaag zijn we een rondje Dunedin gaan doen in de auto, naar de Farmer's Market geweest, waar je groente kan kopen van de boeren zelf, en van een uitzicht op de berg genoten. Dunedin is gevormd naar de plattegrond van Edinbrough, maar dat werkt hier niet met die heuvels, dus alles is steil. We hebben ook Baldwin Street bezocht, de 'steepest street of the world', ja die is inderdaad behoorlijk steep. Zou er geen postbode willen zijn zegmaar. Daarna in het host-huis appelflappen gemaakt :)

Morgen gaan we verder, naar Queenstown. Tot nu toe is NZ plat, maar soms juist heel heuvelig. Heel Nederlands (weides, koeien), maar veeeel weidser. Klein (dorpjes), maar ook groot (takke-end rijden elke keer). Mensen aardig en ze praten grappig (hoi, bro, oi just got a cramp, bro!). MAAR HET IS NOG STEEDS KOUD!!! Al m'n hoop nu op Fiji gevestigd :P

Dag allen!